بررسی ادبیات شقاهی گویش لری باوی

ادب شفاهی مجموعه ای از سرودها، داستانها، شعرها، مثل ها، لطیفه ها و ... است. این عناصر در عین داشتن ریش? مشترک انسانی و ملی در هر منطقه، نشانی خاص از آن منطقه را با خود دارند. از این رو ثبت و ضبط این آثاردر قالب منطقه ای که به آن تعلق دارند دارای اهمیتی بی اندازه است. چنان چه این آثار به طور کامل از بین بروند، جنبه های بررسی نشد? فراوانی از ویژگی های مختلف سرزمین ایران را با خود نابود می کنند. لذا مکتوب کردن این موارد شفاهی به روش علمی و قابل استفاده در تمام رشته های مرتبط بی نهایت پراهمیت می نماید. چنانچه اگر عالمان سده های پیشین آثاری همچون داستانهای کلیله و دمنه و یا روایت های خداینامه ها نپرداخته بودند، امروز چیزی از آنها باقی نمی ماند. متون شفاهی دربردارند? اطلاعاتی هستند که در علوم مختلفی از جمله انسان شناسی، جامعه شناسی، دین پژوهی، پژوهش های ادبی و... نقش کلیدی دارند. به علاوه این متون به دلیل قدیمی بودن، کلمات و حالت های دستوری محجور زبانی را که به آن بیان می شوند در خود دارند. این رساله به ثبت و بررسی متون شفاهی با تکیه بر جنب? گویشی در گویش لری باوی می پردازد. گویش لری باوی گویشی است که در سرزمین باوی بدان تکلم می شود. این گویش زیرشاخ? گویش های ایرانی نو جنوب غربی است. گویش باوی در دست? لری جنوبی شاخ? کهگیلویه ای جای دارد. در حال حاضر گویش لری باوی به سرعت در حال فراموشی است. مهاجرت روزافزون مردم به شهرستانهای اطراف، جایگزینی روزافزون واژگان گویشی با واژگان فارسی معیار از جمله عوامل این نابودیست. همچنین قرار گرفتن در کنار صنعت عظیم نفت و گاز گچساران که باعث ورود افراد از جاهای مختلف کشور و حتی خارج از کشور به منطقه شده است از دیگر عوامل بسیار تاثیرگذار است. زیرا مردم منطقه را وادار به استفاده از گویشی نزدیک به فارسی معیار می کند. بعلاوه باویان در صورت حضور شخصی از جامع? زبانی دیگر از گویش خود تا جای امکان از گویش خود استفاده نمی کنند در نتیجه این گویش روز به روز در حال فراموشی است.